Mistrz Kaisen (Alain Krystaszek) urodził się w 1952 roku we francuskiej miejscowości Noyon (departament Oise). W wieku ośmiu lat wraz ze swoim ojcem przyjechał do Wrocławia, gdzie spędził większość dzieciństwa. Kontrast między atmosferą swobody i otwartości lat 60-tych ubiegłego stulecia we Francji a szarą rzeczywistością reżimu PRL był dla małego chłopca szokującym doświadczeniem. Słabo znający język polski przybysz z obcej ideowo i obyczajowo kultury spotykał się z napiętnowaniem i dokuczliwością ze strony wychowawców szkolnych i rówieśników. Pozbawiony obecności rodziców, pozostawiony pod opieką surowej babci niestroniącej od kar cielesnych i zniechęcony kontaktami ze szkolnymi kolegami, począł się izolować. Obserwacja brutalnej rzeczywistości społecznej tamtych czasów, a także bolesne konsekwencje ostracyzmu związanego z pochodzeniem („oto Francuz przyjechał jeść nasz polski chleb”) wzbudziły w nim głębokie egzystencjalne pytania dotyczące życia, śmierci, przyczyn przemocy i niesprawiedliwości – a więc przyczyn cierpienia. Rozpoczął posługę jako ministrant w pobliskim kościele, pierwszych odpowiedzi szukając u kapłana, któremu asystował do mszy.
Jako nastolatek wrócił do Francji, gdzie zajmował się opieką katedry w Noyon, pracując równocześnie w roli przewodnika w Muzeum Jana Kalwina. Poczuł wtedy powołanie do zostania księdzem, porzucił jednak tę decyzję, gdyż ani w rytuałach i modlitwach, ani w naukach kalwinizmu czy katolickich nie znalazł dostatecznego spełnienia swoich duchowych poszukiwań. Opuścił świątynne mury i włączył się w dominujący w tamtych czasach nurt hippisowski, prowadząc wędrowne życie i zarabiając na utrzymanie grą na perkusji w zespołach muzycznych. Podobnie jak wielu młodych ludzi w tamtym okresie, zaczął studiować sztuki walki, których treningi rozpoczął jeszcze w Polsce pod okiem radzieckich instruktorów w szkole. Zafascynowany kulturą Wschodu, podszedł do tej praktyki bardzo poważnie, spędzając wiele czasu na samotnych, intensywnych treningach w górach i lasach Francji. W roku 1968 spotkał po raz pierwszy mistrza zen – Taisena Deshimaru. Zanim jednak dołączył do jego sanghi (społeczności praktykujących zen), fascynacja sztukami walki pchnęła go w podróż do Azji, aby doskonalić się u samego źródła. Trudności związane z brawurowym na owe czasy pomysłem przedarcia się do komunistycznych Chin, okresy treningu u chińskiego mistrza sztuk walki i barwne przygody związane z eskapadą opisał Kaisen w swojej quasi-podróżniczej książce pt. „Mnich wojownik – autobiografia mnicha budoki”.
Po powrocie do Francji dane mu było spotkać mistrza Deshimaru ponownie. Zrozumiał wtedy, że spotkał nareszcie żywy przykład głęboko urzeczywistnionego człowieka, który może wskazał mu drogę do realizacji wewnętrznych poszukiwań, i dołączył do praktykujących w klasztorze Gendronniére. Od tego czasu nieprzerwanie podążał za jego nauką i pomagał w organizowaniu misji aż do śmierci Deshimaru w 1982 r. Misję swojego nauczyciela – przekazanie żywej praktyki zen z Japonii do Europy, także wschodniej – kontynuuje do dziś. Święcenia mnicha przyjął w 1979 r., otrzymując imię Sando Kaisen (Samotny Pustelnik). W 1989 roku przyjechał po raz pierwszy do Polski jako misjonarz. Z czasem utworzyła się tu wspólnota uczniów podążających za jego naukami. Dziś ośrodki praktyki zen pod kierunkiem Kaisena znajdują się poza Francją w wielu miastach w Polsce, Czechach, na Słowacji, Ukrainie i w Rosji.
Od 2005 roku Mistrz Kaisen mieszka w zbudowanym pod jego kierunkiem klasztorze Ho Sho Ji we Francji. Jest autorem kilkunastu książek, z których wiele przetłumaczono na język polski. Poza wspomnianą wcześniej, są to między innymi „Masaż zen”, „Zazen-satori” czy „Podróż w pustce”, ukazujące zen jako praktykę codzienności, żywą i nieoderwaną od rzeczywistości. Nagrał również wiele płyt wyjaśniających podstawy zen i w oryginalny, metaforyczny sposób przedstawiających meandry praktyki dla początkujących adeptów. Jest kompozytorem i autorem tekstów piosenek, które zostały wydane na płytach CD. Wszechstronne zainteresowania Kaisena i jego skłonność do wnikliwego zgłębiania każdego z nich dają możliwość budowania płaszczyzn komunikacji pomiędzy Mistrzem a uczniami, w kontekście interesujących ich zagadnień. Ikebana, kuchnia, petanque, fotografia to niektóre z wielu dziedzin, poprzez które wyjaśnia serce praktyki zen. Ostatnio jest to również uprawianie klasztornego ogrodu według zasad permakultury oraz kaligrafia.
Czytaj też: Publikacje Mistrza Kaisena
